سامانه موقعيت‌يابي جهاني ترجمه Global Positioning System”” كه به اصطلاح جي پي اس مي گويند؛ مجموعه اي از قرار گرفتن ۲۴ ماهواره در مدار‌هايي اطراف زمين است. در هر كدام از اين مدار ها ۴ ماهواره قرار دارد كه پيشرانه هايي اين ماهواره ها را در مدار تعيين شده خود نگاه مي دارند.
پروژه جي پي اس در سال ۱۹۷۳ ميلادي توسط كشور آمريكا، براي توسعه رديابي و مكان يابي سيستم هاي سابق، شروع شد. وزارت دفاع آمريكا در اين پروژه از ۲۴ ماهواره استفاده مي كند. نخستين ماهواره اين سامانه آمريكايي در سال 1978 ميلادي به فضا پرتاب شد. تمامي مراحل اين پروژه بخصوص بخش نگهداري و پشتيباني آن بر عهده آمريكا است.
اصلي‌ترين مقصود آمريكا از طراحي چنين سامانه‌اي، اهداف نظامي بوده، ولي از 1980 ميلادي كاربرد‌هاي غير نظامي نيز پيدا كرده است. تعداد ماهواره‌هاي اين طرح در 1995 ميلادي تكميل شد و راجر ال استون، ايوان اي گتينگ و برادفورد پاركينسون سه تن از دانشمندان آزمايشگاه پيشرفته آمريكا سربلندي اين نوآوري را به نام خود رقم زدند.
توسعه فناوري در كنار تحولات نياز‌هاي بشر باعث شد تا كاخ سفيد دستور توسعه ماهواره‌ها با نام جي پي اس بلوك 3آ و نسل جديد سامانه‌هاي كنترل عملياتي را بدهد.
اين ماهواره ها، در 24 ساعت شبانه روز، دو مرتبه حول زمين در مداري مشخص شده مي‌گردند و داده‌ها را به زمين مخابره مي‌كنند. GPS فارغ از محدوديت هاي زماني و جغرافيايي و همچنين حوزه هاي كاربردي آن قابل استفاده است. به عنوان مثال: ردياب شخصي، ردياب ماشين و انواع مسير ياب ها با قابليت ها و سايز هاي مختلف در بازار موجود است.
سامانه هاي شبيه به جي پي اس نيز وجود دارند كه يا در مرحله طراحي هستند و يا طراحي آن‌ها به پايان رسيده و از آن‌ها استفاده مي‌كنند. مانند سامانه روسي “گلوناس” كه معروف‌ترين آن‌ها است و از سال 2008 از آن بهربرداري كرده‌اند. در اين حوزه اروپا، هند و چين نيز سامانه‌هايي در حال توسعه دارند.